Volgens doorgaans goed ingelichte bronnen bestaat Bus Natuursteen in Amersfoort dit jaar honderdvijftien jaar. Een reportagewaardig jubileum van een familiebedrijf in de natuursteensector. Op een bord in de showroom aan de Nijverheidsweg-Noord staat echter ‘Bus Natuursteen, sinds 1911’. Hoe zit het nu, wel of geen jubileum van het natuursteenbedrijf. “Ja, dat is een dingetje”, lacht Alex Bus. “We hebben niets kunnen vinden bij het Kadaster en bij de voorloper van de Kamer van Koophandel. Het moet ergens rond 1910/1911 zijn geweest. Het bedrijf kan dus ook in 1910 zijn opgericht, zelf houden we het op 1911”, luidt de niet zo duidelijke verklaring. Geen probleem, we zijn er nu toch. Jubileum of niet.
Etentje als beloning
In de showroom van Bus Natuursteen staat een ruwe tafel met een prachtige bovenkant. “Mijn zoon Carsten heeft bij het bezoek aan Marmomac in Verona een mooi blok onyx gekocht en daar heeft hij deze tafel van gemaakt”, vertelt Alex trots. Carsten is verantwoordelijk voor de inkoop voor de interieurprojecten van het natuursteenbedrijf uit Amersfoort. “De eerste keer dat hij alleen in Italië de platen ging inkopen, bleken zijn ogen groter dan de portemonnee. Hij zag zo veel moois, dat hij op een gegeven moment twee vrachtwagens vol kon laten laden. Ik wil hem zo veel mogelijk verantwoordelijkheid geven, maar dit vond ik iets te gortig. Hij mocht wel wat kopen, maar dan wat bescheidener. Daar hield hij zich uiteindelijk aan. Bij de partij zat één hele kostbare plaat. De Italiaan die hem deze verkocht, beweerde bij hoog en laag dat Carsten hem niet zou kunnen verkopen. Daar wedde hij een etentje op. Carsten heeft erg genoten van dat etentje”, lacht Alex.
Tennisleraar worden
Het was vooraf geen uitgemaakte zaak dat Carsten bij zijn vader in de zaak kwam werken. “Toen ik op zeventienjarige leeftijd van school kwam, wilde ik bij Bus Natuursteen aan de slag. Ik wist op dat moment eigenlijk ook niets anders. Na een half jaar heb ik mijn vader gevraagd of hij het vervelend vond als ik iets anders ging doen”, vertelt Carsten. “Geen probleem, het is jouw leven. Ontdek iets anders wat je leuk vindt”, vertelde Alex hem. Carsten wilde graag sportinstructeur worden: “Ik ben bij de opleiding in Nieuwegein gaan kijken. Dat was toch niet wat ik zocht, kwam ik achter. In die tijd tenniste ik ook op redelijk hoog niveau en wilde ik graag tennisleraar worden. Hiervoor moest ik een opleiding van een jaar volgen. Na een half jaar had ik dat eigenlijk ook wel gezien. De conclusie was dat ik het werken in de natuursteensector eigenlijk veel leuker vond dan ik daarvoor dacht.”
Grafwerk is het mooiste om te doen
Voor Alex was het altijd wel een uitgemaakte zaak; hij wilde per se in het bedrijf van zijn vader aan de slag gaan. “Als klein jochie ging ik in de vakanties al met mijn pa mee op pad, mee naar de begraafplaats om de monumenten te plaatsen. Mooi werk en dat vind ik nog steeds. Mijn passie ligt nog steeds bij grafwerk, dat vind ik het mooiste om te doen. Mensen komen vol emotie bij ons, weten onder die moeilijke omstandigheden niet precies wat ze willen. Het begeleiden in die keuze is altijd een mooi en dankbaar proces. En ik ben daar ook heel duidelijk in, als ze niet tevreden zijn over de plaat die binnen komt, dan hoeven ze die niet te nemen. Een klant moet tevreden zijn, dat is het uitgangspunt. Ik heb meer voldoening uit het helpen van mensen die in een emotionele fase zitten, dan bij het verkopen van een aanrechtblad.”
Taakverdeling ‘Bus Natuursteen’-team
De taakverdeling binnen het familiebedrijf is volgens Alex helder. “Zoals aangegeven zorgt Carsten hoofdzakelijk voor het interieurwerk. Ik check de opdrachten, voer de moeilijke opdrachten nog zelf uit. Daarnaast ben ik daar regelmatig bezig met hakken en frezen”, vertelt hij, terwijl hij naar een vide in de werkplaats wijst, waar de freesmachine staat. “En laseren doen we ook af en toe in opdracht.” Het team van Bus Natuursteen bestaat naast vader en zoon uit Hilde, de vrouw van Alex en moeder van Carsten. “Zij verricht ongelofelijk veel werk op administratief gebied, zij verzorgt onder andere de financiën, het personeelsbeleid, de planning, de marketing en ga zo maar door. Kortom, zij is een grote spil in het ‘Bus Natuursteen’-team”, vertelt Alex trots.
Aan de balie zitten de medewerksters Titia en Cristel. Alex: “Zij zorgen voor het eerste contact met de klanten. Daarnaast lopen hier regelmatig jongeren stage, zowel in de productie als op kantoor.” In de werkplaats schuurt Elco een aanrechtblad. “Elco is de vriend van mijn dochter. Hij is een jaar geleden begonnen. Vanaf het begin geven we zo’n jongen veel verantwoordelijkheid. Je mag fouten maken, het is een leerproces. In de productie werkt ook nog een neef van ons. Hiermee is de familie-inbreng trouwens op. Mijn ene dochter werkt in de zorg, mijn andere studeert International Tourism Management. Beiden hebben nul ambitie om in het familiebedrijf aan de slag te gaan.”
Duurzame gerecyclede grafstenen
Op de eerste verdieping van het bedrijfspand aan de Nijverheidsweg-Noord in Amersfoort is de showroom voor het grafwerk van Bus Natuursteen. Hier is een voorbeeld te zien van een gerecyclede grafsteen. “We halen regelmatig grafmonumenten op van geruimde graven. De belettering wordt verwijderd en de steen wordt opnieuw gepolijst. Qua arbeidsuren is zo’n steen niet per se goedkoper dan een nieuwe steen, maar het is wel duurzamer. Vanuit dat oogpunt is er meer vraag naar gerecyclede grafmonumenten”, legt Alex uit.
Achter een bureau zit collega Eddy. Samen met hem heeft Alex een nieuwe hobby ontdekt. “Ik wil graag dingen buiten mijn comfortzone ontdekken. Door toeval kwam ik op een metalfestival terecht. Ik verwachte allemaal doodenge mensen die lomp tekeergingen op snoeiharde muziek. Niets was minder waar. Het waren allemaal vriendelijke, zelfs gemoedelijke mensen. Ja, dat van die harde muziek klopte wel, black metal, death metal, noem maar op. Hard, maar ik vind het prachtig. Eddy en ik combineren onze passie voor fietsen met die voor muziek. We fietsen jaarlijks naar zo’n dertig tot veertig concerten en festivals in binnen- en buitenland, in totaal de nodige kilometers”, lacht hij. “En dit is het voorlopige programma voor dit jaar”, vertelt hij, terwijl hij de evenementen op een kalender aanwijst, compleet met het aantal kilometers en de vertrektijd voor de fietstocht.
Veel opdrachten in het buitenland
Alex heeft een periode veel opdrachten in het buitenland uitgevoerd, vertelt hij. “Van pakweg 2013 tot eind 2016 heb ik in landen als Oostenrijk, Frankrijk, Zwitserland en Noorwegen gewerkt. Per maand werkte ik zo’n anderhalve week in de productie en de rest van de maand was ik het werk ter plaatse aan het plaatsen. Dat klinkt leuk, maar het was keihard buffelen, alleen maar werken. Ik heb nauwelijks iets gezien van die landen.”
Het werk betrof het plaatsen van gevels voor een groot modeconcern. Na een voor het bedrijf moeilijke tijd – Bus Natuursteen moest medewerkers ontslaan – klopte Alex opnieuw aan bij de opdrachtgever die hem de eerdere grote klus had bezorgd. “Dat is eigenlijk de enige keer dat ik op zoek naar werk ben gegaan, de rest is ons altijd komen aanwaaien. Maar het had succes, want we konden aan de slag voor meerdere modeconcerns . Voor een modebedrijf hebben we de aankleding van winkels door heel Europa gedaan.”
‘Shop-in-shop’ bij Harrods Londen
Gevraagd naar anekdotes uit die tijd hoeft Alex niet lang na te denken. “Harrods Londen”, zegt hij direct. “Dat was me een avontuur. We moesten natuursteenplaten monteren in een ‘shop-in-shop’ van het Londense warenhuis. Eerst om drie uur ’s middags melden om de voorwaarden aan te horen – nadat we overigens twee maanden van tevoren helemaal gescreend waren. We mochten tussen negen uur ’s avonds en zes uur ’s ochtends onze werkzaamheden uitvoeren, en kregen te horen waar we wel en absoluut niet mochten komen, allemaal strikte voorschriften. We kregen een pasje en konden ’s avonds aan het werk. Het ging eigenlijk direct al fout. We moesten platen zagen, maar die Engelsen hebben aparte stekkers die wij natuurlijk niet hadden. Geen probleem, stekker eraf gehaald, kabel gestript en direct in de grond gestoken. Zat heel Harrods zonder stroom, werd ons niet in dank afgenomen, kan ik je verzekeren. Het werd een slopend programma, ’s nachts plaatsen en overdag op een plek buiten Londen de platen op maat zagen. De laatste nacht was ik helemaal duf, helemaal gesloopt. Ik wist niet meer waar ik was. Sta ik opeens op de juwelenafdeling, precies daar waar we absoluut niet mochten komen. Ik werd opgepakt door de beveiliging en ben ruim twee uur vastgehouden.”
Prachtige interieurprojecten
Met de intrede van Carsten in het familiebedrijf richt Bus Natuursteen zich meer op interieurwerk. “Ik snap soms niet hoe hij het doet, maar hij trekt prachtige projecten aan”, zegt Alex. Carsten is bescheiden in zijn uitleg. “Je moet projecten laten zien, laten zien wat je kunt als bedrijf. In bladen en op Internet. En je moet jezelf zijn tegenover klanten, je niet als verkoper opstellen. Je moet tijd in een klant steken, het materiaal verkoopt zichzelf wel.” Hij vervolgt: “Ik heb van mijn vader veel vrijheid gekregen, veel verantwoordelijkheid ook. Hierdoor ben ik erg zelfstandig in mijn werk geworden. Toen mijn vader in het ziekenhuis lag vanwege een operatie heb ik een nieuwe machine gekocht. Uiteraard met zijn toestemming, maar ik heb hem uitgezocht. En dat geldt ook voor de materialen die ik voor projecten uitzoek. Die kosten vaak veel, dan is het toch af en toe een beetje spannend. Maar als het lukt, ben ik zeker trots.” Carsten noemt een tv-meubel met achterwand die voor een klant is gemaakt. “Een mooi strak ontwerp waarbij Travertin Titanium is toegepast. Prachtig, toch?”